متخصصان آب با چالش های زیادی روبرو هستند که ناشی از الگوهای غیرقابل پیش بینی و تغییرات جهانی است. نیاز به سیاست هایی است که تغییرات را پیش بینی کرده و زیرساخت هایی را که برای سازگاری طراحی شده اند، شناسایی کرده و در بلندمدت به دلیل تاثیرات آب و هوایی و فن آوری های مخرب اجتماعی تکنولوژیکی مورد استفاده مجدد قرار گیرند. از طریق اهرم های سیاست گذاری و حکمرانی در نهادهای بخش آب، می توانیم از جوامع در پاسخ به افزایش شوک ها و استرس ها با تاب آوری سازگار حمایت کنیم. این امر به ویژه با توجه به جوامع آسیب پذیر که از لحاظ تاریخی کمبود داشته اند و اکنون با بدترین تأثیرات ناشی از تغییرات آب و هوایی روبرو هستند، اهمیت دارد. به ویژه متخصصان جوان آب در پشت درخواست سیاست های تطبیقی ​​آب بر سیاست ها و شیوه های سنتی هستند.

خلاصه ای از سیاست های سازمان ملل متحد درمورد طرفداری از مهاجرت برای دسترسی بیشتر به خدمات برای مهاجران در زمینه آمادگی، پیشگیری و پاسخ COVID-19.

توصیه های مندرج در این سیاست جدید به طور خلاصه بر اهمیت عملی و اصولی تضمین رویکردهای فراگیر و محور مردم تأکید می کند که هیچ کس را پشت سر نمی گذارد. این کشور بر اهمیت - و چگونگی بهتر - همکاری بهتر در بخشها - از جمله بهداشت، مهاجرت، امور مالی، آموزش، کار و سایر وزارتخانه ها - در سراسر دولت، با مقامات محلی، جامعه مدنی و سایر ذینفعان تأکید دارد.

از آنجایی که اخیراً جامعه ایرانی با مسائلی از قبیل بحران کم آبی، "سیاسی شدن آب" و شکاف های اجتماعی سیاسی منتج از آن مواجهه شده است. این نوشتار بنا بر ماهیت سیاستی بودن آن، در پی پروبلماتیز کردن مسئله آب در دو سطح سیاست گذاری کلان و خرد است.

مسئله آب به همان میزان که امری طبیعی و مهندسی تصور می شود؛ امری اجتماعی و سیاسی نیز هست.

چکیده

استدلال نهایی این است که مسئله آب در ایران بیشتر پیامد دیالکتیک ساختار عاملیتی است که سیاست های اقتدارگرایانه را شکل داده است که در طول چند دهه گذشته بحران های سیاسی اجتماعی را نیز دامن زده است. زیرا این سیاست ها در چارچوبی اقتدارگرا تعریف شده اند. نتیجه چنین سیاست هایی برای جامعه ایرانی بازتولید مخاطراتی بوده است که نظام سیاست گذاری را با بحران ناکارآمدی مواجه کرده است. جامعه ایرانی در حالی که هزینه های سیاست گذاری اقتدارگرایانه را می پردازد؛