پدیده خشکسالی از جمله بلایایی است که آن را باید بدون امکان پیشگیری تلقی نمود. این حادثه با دیگر حوادث طبیعی از قبیل سیل، زلزله، طوفان و غیره بنا به عللی تفاوت دارد. نخست اینکه این پدیده به کندی شروع می شود و تاثیر آن بتدریج ودر یک دوره زمانی نسبتا طولانی در بخش های مختلف مانند منابع آب، کشاورزی، اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی و غیره ظاهر می شود. از سوی دیگر تعیین دقیق زمان شروع و خاتمه این پدیده تا حدودی مشکل است که با توجه به این ویژگی اغلب خشکسالی را پدیده ای خزنده توصیف می کنند.

طی سال های آبی 1377-1378 لغایت 1379-1380 کشور ما دچار این بلیه که از ویژگی های طبیعی هر اقلیمی است، بطور گسترده و طولانی مدتی شد. کاهش نزولات علاوه بر آنکه موجب افت شدید منابع آب سطحی در کشور شده، از حجم ذخایر آبخوانها نیز به نحوه بی سابقه ای کاست که هنوز اثرات سوء آن مرتفع نشده است. تاثیر خشکسالی های این دوره در سطح کشور یکسان نبود. فهمی (۱۳۸۰) بر اساس مجموعه ای از عوامل، وضعیت خشکسالی و اثرات آن را در استانهای کشور در چهار دسته بحرانی، کمبود آبی، تنش آبی و وضعیت قابل تحمل طبقه بندی نمود. از جمله استان هایی که مطالعه فوق وضعیت حادی برای آن گزارش داد، استان تهران بود.