تخصیص منابع آب به فرایند تعیین میزان و نحوه توزیع آب بین کاربران مختلف در یک منطقه گفته می‌شود. این کاربران می‌توانند شامل بخش‌های کشاورزی، صنعتی، خانگی، محیط زیست و سایر بخش‌ها باشند. تخصیص آب، یک فرآیند پیچیده است که تحت تأثیر عوامل مختلفی از جمله تقاضای آب، دسترسی به منابع آبی، تغییرات آب و هوایی، قوانین و مقررات، و توافقات بین کاربران قرار دارد.

بخش مهمی از گفتمان امروزی حکمرانی منابع آب- یعنی نظام و ساختار تخصیص منابع آب به استفاده‌های رقیب، و حفاظت کمی و کیفی منابع آب- به طور کلی بر بنیاد قوانین منابع آب، و به ویژه قوانین حاکم بر «حقوق مدرن آب» استوار می‌شود. در واقع از نظر تئوری، دشوار می‌توان هدف‌های نهایی «حکمرانی خوب» را بی‌پشتوانه قانون مرجعی که حقوق آب در آن، نقش محوری دارد، در سر پروراند، و نظام اجرایی حقوق مدرن آب، از رکن‌های مهم حکمرانی به شمار می‌آید.

بسیاری از مناطق با چالش های مدیریت آب شیرین مواجه هستند. تخصیص منابع آب محدود، کیفیت محیط زیست و سیاست های مربوط به استفاده از آب پایدار از جمله نگرانی های روز افزون است. مدل های شبیه سازی عرضه گرا معمولی همیشه کافی نیستند. در طول دهه گذشته، رویکردی یکپارچه برای توسعه آب پدید آمده است که پروژه های آبرسانی را در چارچوب موضوعات مربوط به تقاضا و همچنین موضوعات مربوط به کیفیت آب و حفظ اکوسیستم قرار می دهد.

رقابت بر سر بهره‌برداری از منابع آب به سبب رشد جمعیت، توسعه اقتصادی و تغییر اقلیم رو به افزایش است. به نسبتی که رقابت تشدید می‌شود، این مسئله که دولت‌ها چگونه آب را میان استفاده‌ها و استفاده‌کنندگان تخصیص بدهند، در دستور کار سیاست‌ها اولویت می‌یابد. الگوهای موفق جهانی نشان می‌دهند که رژیم‌های خوب طراحی‌شده تخصیص آب کمک می‌کنند تا آب به جایی تخصیص یابد که بیشترین ارزش را برای جامعه تولید می‌کند (اقتصادی، اکولوژیکی، یا اجتماعی- فرهنگی). این قبیل رژیم‌ها می‌توانند در برابر تغییر شرایط و ترجیحات، با کمترین هزینه برای جامعه تعدیل یابند و مشوق‌هایی را برای سرمایه‌گذاری در ارتقای کارآیی استفاده آب و نوآوری فراهم آورند.