همگرایی نهادی از مهم ترین ملزومات تنظیم گر مدیریت منابع آب بوده و یکی از شاخص های حکمرانی خوب آب است که کاربست صحیح آن می تواند به پایداری یا ناپایداری آب منتج شوند. در این نوشتار سعی شده تا با رویکردی توصیفی- تحلیلی به ارزیابی همگرایی در سیاستگذاری و قانونگذاری آب بین دولت و مجلس شورای اسلامی به مثابه دو نهاد اصلی کشور پرداخته شود. برای ارزیابی این شرایط به بررسی اهم دیدگاه ها و دغدغه های مدنظر دو نهاد اصلی دولت و مجلس، 

معاون آب و آبفای وزیر نیرو با بیان اینکه نیازمند تغییر حکمرانی در بخش آب هستیم، گفت: حکمرانی خوب آب با توجه به چهار وجه محیط، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی امکان‌پذیر است. قاسم تقی‌زاده خامسی در گفت و گویی رادیویی با تاکید بر ضرورت یک مدیریت قدرتمند در حوزه آب کشور گفت: با توجه به اینکه ایران در یک منطقه خشک و نیمه خشک قرار دارد و ۸۵ درصد مساحت کشور در منطقه خشک و نیمه خشک است و از طرفی قرار گرفتن ۴۵ درصد جمعیت کشور در مناطقی که بیش از ۲۰ درصد از منابع آبی را دارند و نیز پدیده تغییر اقلیم که چند سال اخیر شاهد آن بوده‌ایم، نیازمند یک مدیریت و ساز و کار قوی به‌ویژه در حوزه آب کشور هستیم.

نظریه‌پردازان حکمرانی خوب چه می‌گویند؟

مسئله حکمرانی موضوعی به قدمت وجود دولت در تمدن بشری است. حال چه در مفهوم مدرن دولت، و چه در قالب نهاد مسئول اداره یک اجتماع در سده‌ها و هزاره‌های قبل. اما پاسخ‌های مختلفی به این سئوال قدیمی داده شده است. در این نوشتار قصد داریم تا معیار نوین این مسئله را بازگو کنیم و اقتصاددانان مختلفی را که در این حوزه به پژوهش پرداخته‌اند معرفی کنیم. چرا برخی کشورها عملکرد بهتری در زمینه نحوه حکومت و دولت‌داری داشته‌اند و برخی دیگر ضعیف عمل کرده‌اند. آیا تغییر این وضعیت و سوق‌دادن کشورها به سوی همگرایی در این زمینه شدنی است؟ آیا می‌توان فاصله کشورها را کمتر کرد؟

مقدمه

معنای ساده حکمرانی، فرایند تصمیم‌گیری و فرایندی است که به وسیله آن تصمیمات اجرا می‌شوند (یا نمی شوند). از آنجایی که حکمرانی فرایند تصمیم‌گیری و فرایند اجرای تصمیمات است، تحلیل حکمرانی روی بازیگران رسمی و غیر رسمی در تصمیم‌گیری و اجرای تصمیمات و ساختارهای رسمی و غیر رسمی که برای دستیابی به هدف‌ها و اجرای تصمیمات وجود می‌آیند متمرکز می‌شود.

دولت یکی از بازیگران حکمرانی است. سایر بازیگران حکمرانی با توجه به وابستگی‌شان به سطوح مختلف حکومت متفاوت هستند. برای مثال در نواحی روستائی، سایر بازیگران ممکن است شامل: زمینداران صاحب نفوذ، اتحادیه‌های کشاورزان روستائی، تعاونی‌ها، سازمان‌های غیردولتی، نهادهای پژوهشی، رهبران مذهبی، نهاد‌های مالی، احزاب سیاسی، نظامیان و... باشند. این وضعیت در مناطق شهری پیچیده‌تر است. در سطح ملی، علاوه بر بازیگران یادشده، رسانه‌ها، لابی‌ها، وام‌دهندگان بین‌المللی، شرکت‌های چندملیتی ممکن است در تصمیم‌گیری یا تأثیرگذاری بر فرایند تصمیم‌گیری نقش داشته باشند.